λογικός

-ή, -ό (AM λογικός, -ή, -όν [λόγος]

1. αυτός που έχει ορθό λόγο, σωστή κρίση, ορθή σκέψη, αυτός που σκέπτεται, μιλά ή ενεργεί ορθά (α. «λογικό ον» β. «ο πατέρας μου είναι λογικός άνθρωπος»)

2. ο έλλογος, αυτός που ενέχει λογική, που γίνεται σύμφωνα με τους κανόνες τού ορθού λόγου

νεοελλ.

μέτριος, κανονικός, μη υπερβολικός, μετριοπαθής, μετρημένος («λογική τιμή»)

μσν.

1. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τὰ λογικά

οι αισθήσεις

2. φρ. α) «φέρνω τὰ λογικὰ (κάποιου)» — βοηθώ κάποιον να επανακτήσει τις αισθήσεις του

β) «χάνω τὰ λογικὰ μου» — ζαλίζομαι, μπερδεύομαι

μσν.-αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται ή αρμόζει στον λόγο («μέρεσι λογικοῑς γέγονεν ήχεῑν καὶ διαλέγεσθαι», Πλούτ.)

2. εύλογος

3. αυτός που αναφέρεται στη διάνοια, πνευματικός («λογικαὶ ἀρεταί», Αριστοτ.)

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην ευγλωττία

2. αυτός που ταιριάζει στον πεζό λόγο

3. αυτός που γράφει σε πεζό λόγο («καὶ οὗτοι μέν λογικοί

ποιηταὶ δέ», Διογ. Λαέρτ.)

4. διαλεκτικός

5. φρ. «λογικὴ αἵρεσις» — η δογματική ιατρική σχολή.

επίρρ...

λογικῶς και -ά (AM λογικῶς)

με λογικό τρόπο, με λογική σκέψη, σύμφωνα με τη λογική

νεοελλ.

κατά λογική ακολουθία, κατά λογική συνέπεια

αρχ.

με λογική, ορθή συζήτηση, διαλεκτικά.